Ik voel me vreemd. Dat doe ik eigenlijk altijd in dit soort situaties. Ik weet niet waar ik moet kijken en wat ik moet doen. Of zeggen. In plaats daarvan loop ik maar gewoon zwijgend achter mijn begeleider aan. Gebrand om te leren over de Zuid Afrikaanse cultuur en het leven in een township. Het is de eerste keer dat ik in een township ben en het voelt wat onwennig. Alsof ik aapjes ga kijken in de dierentuin. Hun ogen uit wil steken als blanke westerling. Als Hollandse is het lastig om een township met iets te vergelijken. In Nederland kennen we dit soort communities niet. Het lijkt nog het meest op een achterstandswijk in een grote stad. Maar dat komt in de verste verte niet bij wat een township werkelijk is. Om deze reden voelen velen de behoefte om de schoonheid -een paradoxale moet ik toegeven- willen ervaren van een Zuid Afrikaanse township.
De Apartheid in Zuid Afrika
Townships zijn overblijfselen van de apartheid, toen niet-blanken die op boerderijen werkten gedwongen werden om in grote communities te gaan leven. Door de jaren heen zijn de Zuid Afrikaanse townships ontwikkeld. Velen zijn veranderd in halve steden en zijn er districten gevormd. Districten voor de midden-klasse, maar ook de extreme armen. In tegenstelling tot een echte stad mist een township aspecten van infrastructuur, zoals een riolering, kraanwater en een georganiseerd elektriciteitssysteem.
Een labyrinth van straatjes
Toen ik naar Zuid Afrika ging koos ik bewust voor de minor Humanitarian Management. Ik wilde iets betekenen voor de mensen daar. Mijn project richtte zich op de Masibulele pre-school in een township in Kenton on Sea. Een opvang voor kinderen uit de gehele township die daar te eten kregen, verzorgd en vermaakt werden. Naast meehelpen in de crèche was één van mijn taken het opzetten van een soort database waarin alle kinderen kwamen te staan. Gevuld met informatie over hun thuissituatie, de namen van de familie, hun geboortedatum, inentingen die ze gehad hadden en hun gewicht en lengte op dat moment. Eigenlijk informatie die wij Nederlanders heel normaal vinden om te weten van kinderen. In de Marselle Township bleek dit anders te zijn. Aan mij de taak.
Om deze taak te volbrengen deed ik huisbezoeken. Ik ging met mijn vragenlijst bij de verzorgers van de kinderen langs om zo de benodigde informatie te verzamelen. Iets wat een lastige klus bleek. Allereerst is het vinden van een huis al een uitdaging in een labyrinth van straatjes, zonder straatnamen en nummers. Vaak ging er dan ook iemand van de pre-school mee om de weg te wijzen en te tolken. Daarnaast is het best lastig te communiceren, zelfs met een tolk. Maar met handen en voeten kom je een heel eind. Alle informatie werd verzameld en meer en meer werd duidelijk dat elk kind op de Masibulele pre-school een verhaal heeft. Een eigen verhaal met een scherp randje. Iets waar ik aan het begin vaak wakker van heb gelegen. Van bijna alle kinderen is minstens één biologische ouder overleden, wonen de meesten bij oma’s en tantes en hebben zelfs de jongste kinderen nu al een vele malen pittigere jeugd achter de rug dan mijne ooit geweest is. Ik moet even slikken, maar dan zie ik die lieve lachende gezichtjes van al die prachtige kindjes en leg ik me er bij neer. Voor hun is dit hoe het leven in Zuid Afrika is, voor hun is dit de realiteit. Voor hun is dit hoe het is en daar groeien ze mee op. En dat is prima.
Kleiner dan menigeen’s garage
Townships zijn uniek. Ze zijn met niets ter wereld vergelijkbaar. Ik vind het een privilege om welkom geheten te worden in de vele huizen die ik bezocht. De zelfgebouwde huizen van golfplaat. De één nog kleiner dan de ander. Kleiner dan menigeen’s garage. Maar allen vol met liefde. Liefde voor hun vaderland en hun kinderen. Kinderen gelukkig spelend met iets wat lijkt op een bal. Gemaakt van stukken rondzwevend afval. Een grote glimlach op hun lieve gezichtjes. Trotse mensen die je een beetje meenemen in hun leven en willen leren over het leven in een township.
Ik denk dat het goed is dat we ons onwennig voelen wanneer we een township bezoeken. Het is geen attractie, maar een way of life. Een goede manier om te zien hoe het ook kan. Wellicht dat wij eens wat eerder tevreden zijn en beseffen dat we in onze handjes mogen knijpen!
♥ Ben jij al eens in een township geweest? Wat was jouw ervaring?
Comments 12
Mooie blog!
Ik ben één keer in een township geweest. Onwennig als blanke in een groepje met meerdere blanken. Het was soms armoede, maar niet altijd kommer en kwel. Ik was bevooroordeeld, ik verwachtte en soort van sloppenwijk, maar ik had geen rekening gehouden met de middenklasse van de community. De nettere rijtjeshuizen. De band tussen de mensen.
Author
Thanks Jenny! Wilde er al langere tijd over schrijven alleen soms lukt het wel en soms niet. De eerste keer in een township heeft zo’n indruk gemaakt. Je stelt je inderdaad een sloppenwijk voor, maar het is zoveel meer dan dat! En de band tussen de mensen en hun instelling, daar kunnen wij echt wel wat van leren.
Ik ben er nog niet eerder geweest, maar het is zeker de bedoeling als we in november naar Zuid-Afrika gaan. Het zal zeker even slikken zijn, dat had ik ook toen we op de Dominicaanse Republiek een school bezochten en met de armoede geconfronteerd werden.
Author
Klopt is zeker schrikken, maar wel goede reality check! En je gaat het vast zo fantastisch hebben in Zuid Afrika Linda!
Heey, is dit toevallig in bathurst? Bij sizamele crèche?
Ik ben daar zelf ook geweest voor 5 maand!
Author
Nee dit is de Masibulele pre-school in Kenton on Sea. Was jij in Bathurst? Bijzonder he!
Ja klopt daar heb ik gezeten. Heel bijzonder!! Zou zo terug willen!
Author
Wat toevallig Lynnsey! Leuk dat jij er ook gezeten hebt! Ik zou ook zeker weer terug willen! Afrika is echt zo bijzonder! ☺️
Mooi geschreven en mooie foto´s! Lijkt me heel bijzonder om een Township te bezoeken. Ben er nooit geweest, maar wel in arme wijken in Ghana en hier in Colombia loop ik ook regelmatig door een arme buurt waar van alles gebeurt en kinderen niet een leven hebben wat voor ons normaal is. Vaak voel ik me hier ook al een beetje vreemd. Niet alleen omdat ik er anders uitzie met mijn blonde haren, maar ook omdat hier het verschil tussen arm en rijk enorm groot is en dat voelt raar. Een Township zal nog veel heftiger zijn, heel interessant dat je dit hebt gedaan!
Author
Dank je voor het compliment Sabine! Ik denk dat arme wijken in Ghana en Colombia zeker wel in de buurt komen van een township. Maar een township is toch inderdaad net iets heftiger omdat het zo’n afgesloten community is. Snap dat jij het ook enorm voelt wanneer je daar als Hollandse tussen loopt. Ik vind het vaak zo mooi om te zien dat de mensen gelukkig zijn! Iets waar wij nog zeker van kunnen leren.
Heftig… Mooie blog en je foto’s passen helemaal bij het verhaal dat je vertelt. Het geeft de kinderen en mensen een gezicht. Bijzonder… Het lijkt me heel heftig om daar rond te lopen, maar wat heb je goed werk verricht! Topper! Door dit soort dingen te ervaren leer je juist weer veel meer te waarderen wat wij hebben, toch?!
Author
Helemaal mee eens! Op zo’n moment besef je dat je moet kappen moet klagen en in je handjes mag knijpen dat je hebt wat je hebt. Dat je in de westerse wereld geboren bent en niet moet vechten om te overleven. Ik vond het heel bijzonder om, ook is het maar een klein beetje, bij te dragen aan iets van structuur in hun zo bijzondere leven. Afrika heeft echt m’n hart gestolen!