Reisdagboek 10: van Perth naar Esperance via de zuidwestkust van Australië

Mijn vorige reisdagboek eindigt na een geweldige reis langs de westkust in Perth. De grootste stad van de westkust. City life! En daar genieten we met volle teugen van. Na Perth zetten we koers richting het zuiden. Via de bekende wijnregio Margaret River en de zuidwestkust reizen we naar de witste stranden van WA. Lees je mee wat we de afgelopen weken gedaan hebben?

City life in Perth

In Perth genieten we enorm van het hebben van een ‘eigen’ huisje. Een bed met een lekker dik matras, een bank om op te chillen en een oven voor de $5,- Coles pizza’s (=aanrader)! De dagen vliegen voorbij. Ik zoek alle foto’s van de roadtrip uit en upload ze online. Schrijf blogs. Werk mijn mail bij en Marcel maakt stappen met z’n nieuwe startup. Verder ontdekken we Perth op ons gemakje. Eten we en doen we biertjes met onze reisvrienden en boeken de boot naar Rottnest Island voor over een paar dagen.

In Perth merken we dat de temperaturen al een stukje lager liggen dan verder naar het noorden. Eigenlijk des te lager we komen aan de westkust, des te koeler. De lente, en daarmee de warmere temperaturen, komt langzaam op gang. Het is nog steeds 20+ graden, maar voor ons is dat best koud. I know, ik moet me niet aanstellen. In januari in Nederland zal ik het pas koud hebben. Toch is het anders wanneer je altijd buiten leeft. Anyway, na Perth zakken we nog verder af naar het zuiden en zal het nog wat kouder worden. Ook is er regen voorspelt. Eens zien hoe dat gaat met de daktent.

Fremantle: het sfeervolle havenstadje

Na Perth reizen we door naar Fremantle (Freo). Eigenlijk een wijk van Perth, maar dat voelt totaal niet zo. Het is meer een dorpje op zich waar een relaxte vibe hangt. In Freo vind je geen hoogbouw maar Victoriaanse gebouwen, smalle straatjes, gerestaureerde cafés en kleine boetiekjes.

Wij bezoeken ’the Round House’ (het oudste gebouw dat nog steeds overeind staat in heel WA). Het WA Shipwrecks Museum waar een deel van het wrak van Batavia ligt en we veel leren over de invloed van de Nederlanders tijdens de VOC tijd. Wist je dat Australië eerst ‘Nova Hollandia’ (Nieuw-Holland) heette? En Nieuw Zeeland is afgeleid van ‘Nova Zeelandia’? Ook drinken we lokale biertjes van Little Creatures bij de brouwerij en struinen we door de smalle straatjes van het gezellige Freo.

Laat je verwonderen door prachtig Rottnest Island

Vanuit Freo nemen we ook de boot naar Rottnest Island. Het kan ook vanuit Perth CBD, alleen is dat ongeveer een uur varen en vanuit Freo slechts een half uur. Daarnaast is het goedkoper vanuit Freo. We besluiten een dagtocht te maken en ‘s ochtends vroeg op de boot te stappen. Vooraf boeken we ook huurfietsen zodat we het eiland op z’n Hollands kunnen ontdekken. Rottnest Island (Rotto) is 11 km lang en 4,5 km breed en eigenlijk heb je qua fietstochten 3 opties. Wij kiezen voor de langste. In zo’n 22 km ontdek je het hele eiland. Dat lijkt misschien niet zo ver, maar als je nagaat dat wij een jaar niet gefietst hebben en het een heel heuvelachtig eiland is, valt dat toch best tegen. 

Rottnest Island is werkelijk prachtig. Zo ontzettend veel mooie baaien, parelwitte zandstranden en imposante kliffen. Maar de grootste attractie van het eiland zijn toch wel de mega schattige quokka’s! Deze beestjes werden in 1696 door ontdekkingsreiziger Willem de Vlamingh aangezien voor ratten, vandaar de naam Rottnest (rattennest). Ze leven alleen op Rotto, op een verdwaalde quokka op het vaste land rondom Perth na, wat het extra bijzonder maakt om ze te zien. De quokka lijkt inderdaad een beetje op een rat, maar nog meer op een mini kangoeroe. Zo heeft een quokka ook een buidel. Ze zijn echt super nieuwsgierig en klimmen zo op je schoot. Daarnaast zijn ze met hun blije gezichtjes echt super fotogeniek! Rottnest heeft mij echt verrast. Als ik vooraf had geweten dat het zo geweldig zou zijn, was ik er langer gebleven!

Bunburry & Busselton

Vanuit Freo zakken we verder af in zuidelijke richting. First stop: Bunburry. Hier bezoeken we Koombana Beach en hebben we alle geluk van de wereld als mama dolfijn en haar jong langs de kust zwemmen. Yes! We lunchen bij Wyalup Rocky Point en rijden naar het mooi gestreepte lighthouse voordat we door gaan naar Busselton. Dit dorpje staat vooral bekend om z’n steiger! Hier vind je namelijk de langste jetty (1.841 meter) van het zuidelijk halfrond. Na een wandeling op de steiger is het tijd voor een biertje op het terras!

Margaret River: wijn & biertjes proeven

De komende dagen staan vooral in het teken van wijn & bier proeven. Hoewel de Margaret River Regio vooral bekend staat als wijn regio, heb je er ook een aantal bierbrouwerijen. Voordat we aan de alcohol gaan maken we eerst nog een wandeling. We bezoeken het Leeuwin Naturaliste National Park waar we bij Cape Naturaliste een wandeling door het bos en langs de kust maken. Een prima wandeling met mooie uitzichten. Wel bijzonder vond ik dat er een bordje stond dat aangeeft dat er giftige slangen in het gebied zijn en je dan tijdens de wandeling half door de bossen moet. Ik weet niet hoor, maar is dat nou juist niet de bedoeling als er slangen zijn? Het voelde wel een beetje als Russische roulette, maar we hebben de wandeling overleefd en onderweg gelukkig geen enkele slang gezien.

Na de wandeling rijden we via Eagle Bay en Meelup. Twee prachtige stranden! Lunchen hier en besluiten daarna op het strand te gaan liggen. Het is immers mooi weer en we hebben de tijd aan onszelf. Helaas houdt de zon er niet veel later mee op en worden we volledig gezandstraald. Voor zover ons strandavontuur. Op naar Margaret River voor een alcoholische versnapering. Het wordt de Cheeky Monkey Brouwerij. Een super fancy brouwerij met oké biertjes.

Leeuwin Naturaliste National Park: vuurtorens en grotten

De volgende dag reizen we wederom naar het Leeuwin Naturaliste National Park. Deze keer het zuidelijke deel, gelegen aan het meest zuidwestelijke puntje van (het vaste land van) Australië. Hier zijn geen hikes te doen. Wel wederom een vuurtoren. Deze keer besluiten we hem wel te beklimmen. Gids Bruce neemt ons, en een stel Aziaten (uiteraard, die zijn echt overal) mee naar boven en vertelt van alles over het Cape Leeuwin Lighthouse. Deze kust schijnt nogal lastig te bereiken te zijn, iets met één scheepswrak per kilometer. Het uitzicht vanaf het lighthouse is mooi. Helaas is het weer niet top, toch kunnen we ook nog wat plaatjes met zon schieten. We sluiten de beklimming af met scones en koffie. Hebben we immers wel verdiend na die winderige beklimming 😉

De Jewel Cave staat als volgt op de planning. Middels een tour worden we in een uurtje door de grot geleid en leren we er van alles over. De grot heeft verschillende kamers en is interessant om te zien! In de middag bezoeken we nog een aantal wijnhuizen en brouwerijen. Naast wijn en bier proeven we chocolade en kaasjes. Niet goed voor de lijn die Margaret River Regio. Wel lekker!

De dagen erna wordt het steeds iets slechter weer. Wat meer bevolking en vaker een bui. Om die reden bezoeken we de TreeTop Walk bij Walpole niet en bezoeken de nationale parken West Cape Howe en Torndirrup iets sneller. We stoppen we bij The Gap en The Natural Bridge wat wel echt tof is. Hier zie je pas echt hoe zo’n kracht water heeft!

Onderweg in de auto word ik uit het niets in m’n nek gebeten en voel ik een brandende pijn. Geen idee wat het is maai ik het weg en vliegt er een beest door de lucht. Heel even denk ik dat het een spin is. We zijn immers in Australië. Het blijkt een wesp! Niet minder prettig, want pijn doet het nog steeds. Maar wel blij dat het geen redback is 😉

Albany: droog in een hotelletje

We zijn het weer een beetje zat. Want zelfs een prachtig tropisch, wit strand is met dit weer niet meer indrukwekkend. We kunnen wel door blijven rijden in de hoop dat het ergens anders mooier weer is, maar als ik naar het weer in Adelaide en Melbourne kijk zie ik dat dit ook geen oplossing is. We besluiten gewoon letterlijk te wachten op beter weer en boeken een hotelletje in Albany. Even 3 dagen een dak boven ons hoofd en hopelijk is de regen daarna vertrokken. Er wordt gewerkt aan de start up en ik ga lekker aan de slag met de blog. Dus prima!

Klimmen in Stirling Ranges National Park

Na 3 dagen is het weer nog niet heel veel beter. Toch gaan we weer op pad! Het schijnt in de ochtend droog te blijven dus voldoende tijd om de Bluff Knoll in Stirling Ranges National Park te beklimmen. De boyfriend heeft al sinds Perth geen zin in deze beklimming. Hij is denk ik bang voor een herhaling van Mount Bruce. Toch gaat hij mee. Onderweg zien we echt super veel wildflowers, zo mooi! Halverwege denk ik echter wel dat ik alleen verder moet. Na alleen maar geklommen te hebben zijn we slechts halverwege en nu al kapot. We zetten door een halen de top!

Het uitzicht is prachtig. Zelfs met bewolking en dreigende regenwolken verderop. De weg terug verloopt wat soepeler. Hoewel alleen maar afdalen dan weer niet zo chill is voor je knieën. Anyway, de klim naar Bluff Knoll is een absolute aanrader!

Helaas weinig hoop in Hopetoun

De naam doet ons hopen op mooi weer. Helaas regent het de hele nacht (en ochtend) in Hopetoun. Kamperen in de regen is niet echt mijn ding. Naja regen over het algemeen gewoon sowieso niet. Nooit gedacht, maar wat mis ik die 38 graden uit het noorden van Australië!

Toch besluiten we, voordat we doorrijden naar Esperance, nog een bezoek te brengen aan het Fitzgerald River National Park. De oostelijke ingang is vanuit Hopetoun gemakkelijk te bereiken. Ik denk dat het Fitzgerald River National Park een heel mooi park is. Helaas hebben wij er, door de grauwe grijze luchten en de regen, niet echt van kunnen genieten. Op naar Esperance dan maar.

Esperance: parelwitte stranden vol kangoeroes

Als we in Esperance aankomen doen we voordat we naar de camping gaan nog een rondje langs de ‘Great Ocean Drive’. Ten westen van Esperance liggen allemaal mooie baaitjes & stranden die je met de auto kunt bezoeken. Mijn favoriet Twilight Beach! Ook rijden we langs een Pink Lake. Helaas is deze alleen niet meer roze en leek het meer in niets op het roze Hutt Lagoon dat we eerder zagen. Op de camping hebben we alles nog maar net staan voordat de regen los barst en tot de volgende ochtend aanhoudt. We hebben de annex ook maar weer eens opgezet, wel zo chill om droog te kunnen zitten!

Voor de volgende dag is droog weer voorspeld dus voor ons de dag dat we naar het Cape Le Grand National Park gaan. Dit park bestaat vooral uit parelwitte stranden, prachtige baaien en een heuvelachtig landschap. Te gek als het mooi weer is, maar bij regen toch echt minder. Aan het begin van de ochtend zijn we al op onze nieuwe campsite: Lucky Bay Campground. We besluiten direct een mooi plekje, met uitzicht op de baai, te zoeken. Zetten alles op, wederom met annex, en besluiten dat we de rest van de dag hier blijven en morgen de rest van het park wel gaan verkennen.

Lucky Bay is echt prachtig! Misschien we het mooiste strand ooit! Naast het parelwitte strand, is de zee azuurblauw en vind je kangoeroes rondom de baai en op het strand. Deze beestjes zijn totaal niet bang en maken deze plek nog specialer. Ik heb super veel geluk en zie meerdere mama roo’s met baby. In de buidel en naast mama aan het scharrelen. Op het strand en op de campsite. Met als klap op de vuurpijl dat mama roo naast onze auto op het strand komt liggen en daar zeker 15 min haar jong voedt! Wat een geweldige plek!

We zouden er nog wel een paar dagen willen blijven maar de dag erna is in de middag wederom een hele sloot aan regen (en onweer) voorspeld dus we besluiten die nacht weer in Esperance te verblijven. Wel bezoeken we nog de andere baaien als Thistle Cove, Hellfire Bay en rijden we over Le Grand Beach, waar we ook heerlijk lunchen. Eenmaal terug in Esperance betrekt de lucht, begint het te waaien en volgt de regen niet lang daarna. Niet veel later ook het onweer. Wanneer we in onze tent liggen zijn we blij dat we met dit weer niet meer in het nationale park zijn, maar in de enigszins beschutte, bewoonde wereld. Wel jammer van het weer trouwens, want Cape Le Grand is echt een super fijn park om een paar dagen te relaxen.

Na Esperance staat er zo’n 1.800 km op de planning, richting Port Lincoln. Via de bekende Nullarbor reizen we naar de Eyre Peninsula. Dit schiereiland staat bekend om zijn verse tonijn. Laat ik daar nu net dol op zijn!

♥ Hoe waren jouw afgelopen weken?